Najprostsza Forma Wykrywania Błędów

Kontrola parzystości jest jedną z najstarszych i najprostszych metod wykrywania błędów w transmisji danych. Nie koryguje ona błędów, ale stanowi podstawowy sposób, w jaki odbiornik może stwierdzić, czy blok danych został uszkodzony podczas podróży przez kanał komunikacyjny. Główna idea polega na dodaniu jednego dodatkowego bitu, zwanego bitem parzystości, do każdego bloku przesyłanych danych.

Ta metoda dodaje minimalną ilość redundancji , aby uzyskać podstawowy poziom weryfikacji integralności danych.

Jak Działa Kontrola Parzystości?

Nadawca i odbiorca muszą najpierw uzgodnić, który rodzaj parzystości będą stosować. Istnieją dwie możliwości: parzystość parzysta lub parzystość nieparzysta.

Proces w Praktyce (Przykład Parzystości Parzystej)

1. Po stronie nadawcy: Załóżmy, że chcemy wysłać 7-bitowy kod ASCII dla litery 'K', czyli $1001011$.
   • Liczymy jedynki w $1001011$: są cztery jedynki.
   • Ponieważ cztery to liczba parzysta, nadawca ustawia bit parzystości na 0.
   • Przesłany 8-bitowy blok to $1001011$ z dołączonym $0$.
2. Po stronie odbiorcy: Odbiornik otrzymuje 8-bitowy blok $10010110$.
   • Liczy całkowitą liczbę jedynek: są cztery jedynki.
   • Ponieważ cztery to liczba parzysta, zgadza się to z uzgodnioną parzystością. Odbiornik zakłada, że dane są poprawne.

Pięta Achillesowa: Wykrywanie Błędów

Kluczowym ograniczeniem kontroli parzystości jest jej niezdolność do wykrywania parzystej liczby błędów bitowych. Zobaczmy to na naszym przykładzie (dane $1001011$, parzysty bit parzystości $0$, przesyłany jako $10010110$).

Wniosek: Kontrola parzystości gwarantuje wykrycie każdej nieparzystej liczby błędów (1, 3, 5, itd.), ale nie wykryje żadnej parzystej liczby błędów (2, 4, 6, itd.).

Interaktywny Sprawdzian Parzystości