Poza Asymetrią: Potrzeba Symetrycznego DSL

Podczas gdy ADSL (Asymetryczna Cyfrowa Linia Abonencka) zrewolucjonizowało dostęp do Internetu w domach dzięki wysokim prędkościom pobierania, jego ograniczona przepustowość wysyłania stanowiła znaczną wadę dla zastosowań biznesowych. Firmy często muszą wysyłać tyle samo danych, ile odbierają, wykonując zadania takie jak hostowanie serwerów, prowadzenie wideokonferencji czy utrzymywanie dużych kopii zapasowych w chmurze.

Aby sprostać tym wymaganiom, opracowano symetryczne wersje DSL, w których prędkości wysyłania i pobierania danych są równe. Dwie główne technologie w tej kategorii to HDSL (High-data-rate DSL) i SDSL (Symmetric DSL).

HDSL: Koń Pociągowy dla Linii Dzierżawionych

HDSL (High-data-rate Digital Subscriber Line) było jedną z najwcześniejszych symetrycznych technologii DSL. Jej głównym celem było dostarczenie nowoczesnej, bardziej opłacalnej alternatywy dla tradycyjnych linii dzierżawionych T1 lub E1 na standardowych miedzianych parach telefonicznych.

Kluczowe Cechy HDSL:

• Symetryczne Prędkości: HDSL zapewnia identyczną przepustowość w obu kierunkach (upstream i downstream), zazwyczaj do 2 Mb/s (prędkość E1), co czyni ją idealną dla usług biznesowych wymagających dużej przepustowości wysyłania.
• Wymagane Wiele Par: Istotną cechą wczesnego HDSL było to, że często wymagało dwóch lub trzech par miedzianych (przewodów) do osiągnięcia pełnych prędkości T1/E1, co zużywało więcej zasobów istniejącej infrastruktury miedzianej.
• Brak Współistnienia z POTS: W przeciwieństwie do ADSL, HDSL wykorzystuje całe spektrum częstotliwości par miedzianych do transmisji danych. Oznacza to, że nie może współdzielić linii z tradycyjną analogową usługą telefoniczną (POTS). Linia staje się dedykowanym obwodem wyłącznie do danych.
• Zastosowania Biznesowe: Idealne do łączenia prywatnych central biznesowych (PABX), hostowania serwerów internetowych, połączeń VPN między oddziałami oraz systemów wideokonferencyjnych, gdzie symetryczna przepustowość jest kluczowa.

SDSL i G.SHDSL: Standard Jednej Pary

SDSL (Symmetric Digital Subscriber Line) jest często używany jako szersze określenie dla różnych symetrycznych technologii DSL, ale przede wszystkim odnosi się do wersji, które ulepszają HDSL, działając na jednej parze miedzianej. To uczyniło ją bardziej efektywną w wykorzystaniu istniejącej infrastruktury.

Najbardziej udaną i globalnie standaryzowaną wersją tej technologii jest G.SHDSL (Global Standard for Single-pair High-speed Digital Subscriber Line), zdefiniowana przez ITU-T G.991.2.

Kluczowe Cechy G.SHDSL:

• Działanie na Jednej Parze: Jej główną zaletą w stosunku do HDSL jest zapewnienie symetrycznych prędkości na pojedynczej parze miedzianych przewodów.
• Adaptacyjna Prędkość: G.SHDSL może dynamicznie dostosowywać swoją szybkość transmisji danych w zależności od długości i jakości linii, oferując szeroki zakres prędkości (np. od 192 kb/s do ponad 2 Mb/s na parę).
• Agregacja Par (Pair Bonding): Standard umożliwia „łączenie” wielu par (zazwyczaj dwóch lub czterech) w celu osiągnięcia jeszcze wyższych prędkości symetrycznych, znacznie rozszerzając jego możliwości.
• Większy Zasięg: Dzięki bardziej zaawansowanym technikom kodowania, G.SHDSL generalnie osiąga większy zasięg niż starsze technologie SDSL/HDSL dla danej szybkości transmisji danych, co czyni ją bardziej wszechstronną.

Podsumowanie Porównawcze i Zastosowania

Wybór między ADSL, HDSL a SDSL/G.SHDSL zależy wyłącznie od wymagań przepustowości danej aplikacji.

Podsumowując, HDSL i SDSL wypełniły krytyczną niszę, zapewniając niezawodną, symetryczną przepustowość, niezbędną dla firm. Choć mniej znane ogółowi społeczeństwa niż ADSL, były one kluczowe dla rozszerzenia usług cyfrowych na istniejącej infrastrukturze miedzianej, rolę tę pełni teraz głównie jego nowoczesny następca, G.SHDSL, oraz coraz częściej bezpośrednie połączenia światłowodowe.