1. Preambuła i Znacznik Początku Ramki (SFD)

Te pierwsze 8 bajtów współpracują ze sobą, aby przygotować urządzenie odbiorcze na nadchodzące dane. Preambuła to 7-bajtowa sekwencja naprzemiennych jedynek i zer (`10101010...`). Ten wzorzec tworzy stabilną falę prostokątną 10 MHz na przewodzie, co pozwala obwodom odbiornika zsynchronizować się z sygnałem zegarowym nadawcy i osiągnąć synchronizację na poziomie bitów.

Znacznik Początku Ramki (SFD) to 1-bajtowe pole ze wzorcem `10101011`. Występuje natychmiast po preambule. Dwie ostatnie jedynki przełamują naprzemienny wzorzec, sygnalizując odbiornikowi: „Synchronizacja zakończona, właściwa ramka zaczyna się od następnego bitu!”

2. Docelowy i Źródłowy Adres MAC

Te dwa pola zawierają fizyczne adresy sprzętowe, znane jako adresy MAC, urządzeń docelowego i źródłowego. Adresy te są niezbędne do dostarczania ramek w lokalnym segmencie sieci. Oba pola mają długość 6 bajtów (48 bitów). Adres Źródłowy to zawsze unikalny adres urządzenia nadawczego. Adres Docelowy może być jednego z trzech typów, co jest determinowane przez pierwszy transmitowany bit.

3. Pole EtherType / Długość

To 2-bajtowe pole jest sprytne, ale może być mylące, ponieważ służy do dwóch różnych celów w zależności od swojej wartości. Jest to wynik współistnienia standardów Ethernet II i IEEE 802.3.

Odbierająca karta sieciowa (NIC) patrzy na wartość dziesiętną tego pola, aby zdecydować, jak interpretować ramkę:

• Jeśli wartość wynosi 1536 lub więcej ($\ge 0x0600$), pole jest interpretowane jako EtherType. Wskazuje to na ramkę Ethernet II, a wartość informuje urządzenie odbiorcze, który protokół wyższej warstwy (np. IPv4, IPv6, ARP) jest zamknięty w ładunku danych.
• Jeśli wartość wynosi 1500 lub mniej ($\le 0x05DC$), pole jest interpretowane jako Długość następującego po nim pola danych. Wskazuje to na ramkę IEEE 802.3.

4. Dane (Ładunek) i Wypełnienie (Padding)

To jest właściwy „list w kopercie”. Zawiera dane z wyższych warstw sieci, takie jak pakiet IP. Rozmiar tego pola może się różnić.

Maksymalny rozmiar ładunku to 1500 bajtów, co jest znane jako Maksymalna Jednostka Transmisji (MTU). Jeśli pakiet wyższej warstwy jest większy, musi zostać pofragmentowany przed wysłaniem.

Ethernet ma również wymóg minimalnego rozmiaru ramki wynoszący 64 bajty (od Docelowego MAC do FCS). Dlatego ładunek danych musi mieć co najmniej 46 bajtów. Jeśli faktyczne dane są mniejsze niż 46 bajtów, nadawca dodaje dodatkowe, bez znaczenia bajty zwane Wypełnieniem (Padding), aby doprowadzić pole do wymaganego minimum.

5. Sekwencja Kontrolna Ramki (FCS)

Ostatnie 4 bajty ramki zawierają Sekwencję Kontrolną Ramki. Pole to służy do wykrywania błędów. Urządzenie wysyłające wykonuje obliczenia matematyczne, tzw. Cykliczny Kod Nadmiarowy (CRC), na wszystkich polach od Docelowego MAC do końca pola Wypełnienia. 32-bitowy wynik jest umieszczany w polu FCS.

Urządzenie odbierające wykonuje dokładnie te same obliczenia na odebranej ramce. Jeśli obliczony przez nie wynik zgadza się z wartością w polu FCS, ramka jest uznawana za wolną od błędów i przekazywana do wyższej warstwy sieci. Jeśli wartości się nie zgadzają, oznacza to, że bit został zmieniony podczas transmisji, a cała ramka jest po cichu odrzucana. Ethernet zapewnia wykrywanie błędów, ale nie ich korekcję; polega na protokołach wyższych warstw (takich jak TCP) w kwestii retransmisji utraconych danych.